Hiç kış yaşamadık ama Baharı özledik; Kuru dallar üstünde çiçekleri gözledik. Kuş seslerinin arasında bülbül sesini, Arının çiçeklerde gezişini özledik. Ilık rüzgârın verdiği bahar kokusunu, Toprakta olanca otun yerden kopuşunu, Çiçeklerden arıların polen kapışını, Bahar çiçeklerinin tozuşunu özledik. İnci tanesi gibi Nisan yağmurlarını, Çağlayarak akan suyun beyaz köpüğünü, Zirvelerde göze çarpan kar katmanlarını, Isınan havanın buz çözüşünü özledik. Tabiatın çiçeklerden bir taç takışını, Pamuk gibi kabaran toprağın dokusunu, Her derde deva otların nefis kokusunu, Bahar toprağının sürülüşünü özledik. Bahar rüzgârının saçları savuruşunu, Az da olsa Güneşin cildi kavuruşunu, Aşk hayatında kalplerin gizli vuruşunu, Kalpten sevenlerin göz süzüşünü özledik. Bahar mevsimi tıpkı gençlik çağına benzer: Her ikisi de göze ve gönle…

Yolcu kış gününde çıkar evinden, Dost kapısını tıklatır derinden: Kavuşan iki dost başlar sohbete; Ev halkı da katılır muhabbete. İkram başlar, vakit hayli ilerler; Yalnız Adamın gitme vakti gelir. Yolcu vedalaşıp ayrılır köyden, Kış gecesinde korkmaz hiçbir şeyden Hani bir hikmet varmış ya her şeyde? Yol bozuk, kar çok, evi ayrı köyde… Gece yarısında, o ıssız yolda; Yolcu yolunda gider yalnız halde; Yolculuk zor geçer, yolu yarılar; Bir hışıltı duyar duymaz irkilir; Dönüp bakar, iki yabancı nesne! Hoş olmaz bunların niyeti asla… Yalnız adam silahına güvenir, Ağırdan alır, kaygısız davranır. Nihayet kurtların sabrı tükenir, Yolcuyu yemek için yakın gelir. Yalnız adam diz çöker, nişan alır; Tüfek patlamaz, ter içinde kalır……

Ağaçları donatan o güzelim yapraklar Kimi havalarda, kimi yerlerde savrulur… Taze iken zümrüt renkli o güzelim şeyler Keyfi kaçık, benzi uçuk bir halde kıvrılır… Yapraklar uçan kâğıt para gibi her yerde; Bahçelerde, parklarda, yollarda, caddelerde; Kuşların yuvalarında, rögar çukurunda, Damdan dama, kiremit üstlerine savrulur… Kimi yolumuzun üstünde ayak basarız, Kimi dalından düşenlere bakıp geçeriz, Kiminin hışırtısından yorumlar yaparız, İnsan bu ya! Bazen “Derviş” olur avunur… Böyle hazandan hangi şair etkilenmedi? Hassas kalplerde etkileşim hiç tükenmedi… Şair BAKİ’den tut da Ahmet Haşim’e kadar; Yaprakları tazimle bağra basar savunur… 4 Aralık,2017-BURSA

Önsöz – Bu kitapta çeşitli zamanlarda yazdığım şiirlerim toplanmaktadır. Bu şiirler milli şiirimizin örnekleri ile başlamış, edebiyatımıza dışarıdan gelmiş nazım şekillerinin bazılarını da ihtiva ederek devam etmiştir. Şiir hakkında söylenecek çok şey vardır. Ancak şiir hakkında ben ne söylersem söyleyeyim, verdiğim şiirler sonucu tayin edecek, belki de beni mahcup edecektir… Şiir işte böyle bir şeydir. Şair Abdülhak Hamit Tarhan “Birkaç Perişan Söz” adlı Makber Mukaddimesi’nde edebiyatımızda şaheser sayılacak ifadelerini kullanırken bir yerinde şöyle der: “ ……Bazen şair hiçbir şey söyleyemez, ayağının altına kalemi alır da kırar… Bütün bunlar birer şiirdir…” Demek ki şiir her şaire göre değişir. Şair Necip Fazıl Kısakürek’e bir genç muhabirimiz “Efendim şiir hakkında ne söylersiniz?” sorusunu…

Oturduğum ev artık kendi evim, Ne kira sorunu, Ne de ev sahibi derdi, Hepsine “Paydos!” dedim… Uykuya dalarken kafam karışık değil, Kapısını açıp örterken hiç değil… Duvarına tablo asılacakmış, dert mi yani; İstersem onluk çiviyle asarım… Eve misafir gelecekmiş, gelsin artık… Evimde fazla insan olacakmış, kime ne? Bundan böyle hesap vermeden yaşayacağım… Zilim günde yüz defa çalsa da, İçlerinde ev sahibi yok artık… Zaman zaman haddi aşsam da, İhtarı vicdanımdan alacağım… Artık kendi evimde, Kendi mekânımda, Saltanat(!) süreceğim… Ev kolay mı oldu dersiniz? Hiç kolay olmadı: Eleman derdi, kaynak darlığı; Çocuklarımın bitmez isteği, Belediyenin asıp kestiği, Nefesimizi daralttı, Cesaretimizi köreltti, Saçımızı ağarttı, Evimde bu şartlar altında oturacağım… “Zahmetsiz rahmet olmaz”mış……